ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΡΚΔ'-12 ΜΑΪΟΥ 1999(Ν.2721/1999):Συνέχιση Σ.Ν. Υπ. Δικαιοσύνης"Ενοποίηση α' βαθμού δικαιοδοσίας δικαστηρίων,κλπ.Τροποποιήσεις ΠΚ και ΚΠΔ"
Παίρνω το λόγο για δύο μικρές παρατηρήσεις. 'Ομως, οι τοποθετήσεις του κ. Καστανίδη μου δημιουργούν το ενδιαφέρον να πω δύο λόγια παρά πάνω.
Η μία παρατήρηση και είναι αίτημα προς τον κύριο Υπουργό, έχει σχέση με τη διάταξη για τους γενικούς διευθυντές. Κακώς επανήλθε η διάταξη, δεν μπαίνω στη συζήτηση επί της ουσίας τώρα, γιατί θα πάμε πολύ μακρυά. 'Ομως, αφού επανήλθε θέλω να ζητήσω από τον κύριο Υπουργό να αναλογιστεί ότι είναι πολύ σκληρό σήμερα να ψηφίζουμε τη διάταξη και στις 30 Ιουνίου 1999 να απολύονται εκείνοι που κατέχουν τη θέση και δεν πρόκειται να καταλάβουν καμία άλλη. Ο νόμος συζητείται τώρα, δημοσιεύεται σε ένα μήνα και την επομένη πρέπει να φύγουν. Θα σας έλεγα για λόγους επιεικίας και ανθρώπινης αντιμετώπισης του θέματος, αυτήν την προθεσμία, δηλαδή 30 Ιουνίου 1999 να την κάνετε πολύ λογικά 31 Δεκεμβρίου 1999. Τελειώνει το έτος και φεύγουν αυτοί που πρέπει να φύγουν. Δεν θα χαλάσει ο κόσμος για έξι μήνες και τέλος πάντων δεν θα δυσαρεστηθούν εκείνοι που επιδιώκουν και επιθυμούν διακαώς να απαλλαγούν κάποιων υπαλλήλων. Η 31η Δεκεμβίου είναι μία λογική προθεσμία, λήγει το έτος, φεύγουν και οι υπάλληλοι που απολύονται διά του νόμου. [...]
Όπως ανέπτυξα και στην ομιλία μου επί της αρχής, νομίζω ότι η διάταξη είναι ατυχής και δεν πρέπει να την ψηφίσουμε -το ατυχής το λέγω διότι πιστεύω ότι προέρχεται εξ αγαθών προθέσεων του Υπουργού, να βοηθήσει την κατάσταση- και ιδίως η παράγραφος 4 για το ατιμώρητο εκείνων που τώρα... δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω, στην προηγούμενη διατύπωση ήταν διακινητής ναρκωτικών." τώρα είναι "διαθέτης" ναρκωτικών.
Εδώ παίζουμε με τις λέξεις και διυλίζουμε τον κώνωπα για να κρύψουμε τι; Δεν το καταλαβαίνω.
Σύμφωνα με την παράγραφο 1 του άρθρου 12 τιμωρείται πολύ ελαφρότερα και μάλιστα μπορεί να μείνει και ατιμώρητος εκείνος ο οποίος καταλαμβάνεται να κατέχει ή να προμηθεύεται ποσότητα ναρκωτικών, που αποδεδειγμένα προορίζεται για δική του αποκλειστική χρήση. Και επισημαίνω ότι το 1993 καταργήθηκε η διάταξη του νόμου του 1987, που την ίδια περίπτωση την συνέδεε με μικρή ποσότητα, ακριβώς, επειδή έγινε μία απερίγραπτη σύγχυση στα δικαστήρια με τη μικρή ποσότητα. Γιαυτό ήρθε ο νόμος του 1993 και το διατύπωσε πιο σωστά. Είπε ότι τιμωρώ ελαφρότερα, μεταχειρίζομαι προνομιακά, εκείνον που καταλαμβάνεται να κατέχει ή να προμηθεύεται προς ιδίαν χρήσην ποσότητα, που αποδεδειγμένα προορίζεται για δική του χρήση. Και μάλιστα λέγει ότι το δικαστήριο μπορεί να καθορίσει ποια είναι η προοριζόμενη ποσότητα για τη χρήση.
Λοιπόν, τι έρχεται τώρα και κάνει η καινούρια διάταξη; Λέγει ότι από εκείνον που προμηθεύθηκε ή κατέχει την ποσότητα που αποδεδειγμένα είναι τόση, ώστε να προορίζεται μόνο για δική του χρήση, θα αφαιρέσει μια "μικρή ποσότητα" και θα τη δώσει στο φίλο του ή σε κάποιον άλλο που βρήκε, για να την πουλήσει, ώστε να εξασφαλίσει κάποια χρήματα, για να πάρει μετά τη δική του ποσότητα.
Εδώ παίζουμε με τα λόγια ενώ αναφερόμαστε σε πραγματικά τραγικές καταστάσεις. Και ο ένας και ο άλλος είναι θύματα κάποιων εμπόρων, οι οποίοι κάνουν το εμπόριό τους με αυτούς τους ανθρώπους. Και τι; Με το να δίνουμε αυτά τα προνόμια σε αυτούς τους δυστυχείς, τους προσφέρουμε κάποια εξυπηρέτηση ή την εξυπηρέτηση την προσφέρουμε στον έμπορο; Διότι εκείνος ο οποίος παίρνει τη μικρή ποσότητα από τη δική του μικρή ποσότητα και τη δίνει στον άλλον, μπορεί κάλλιστα να καλυφθεί από την υπάρχουσα διάταξη της κατοχής για δική του χρήση.
Εν πάση περιπτώσει, όμως, ακόμα και αν δεν καλύπτεται, τα δικαστήρια, ξέρουμε πολύ καλά, κύριε Υπουργέ, και εσείς ακόμα καλύτερα από τη δικαστηριακή πρακτική, όταν βλέπουν τέτοιες περιπτώσεις που είναι οφθαλμοφανώς ανάξιες να τιμωρηθούν, βρίσκουν έναν τρόπο και τις καλύπτουν. Με το να ψηφίσουμε αυτήν τη διάταξη, ανοίγουμε διάπλατα το δρόμο στους εμπόρους ναρκωτικών, να χρησιμοποιούν πλέον νομιμοποιημένα βαποράκια.
Δύο λόγια επίσης και για τη δεύτερη διάταξη. Εδώ, έτσι όπως τη διαβάζω τώρα, δεν συμφωνώ. Διότι τελικά δεν καταλαβαίνω τι θα περιέχουν αυτές οι βεβαιώσεις, με τις οποίες θα αποδεικνύεται και η απόκτηση της έξης και η απεξάρτηση. Διαβάζω στο α' ότι η απόκτηση της έξης της χρήσης ναρκωτικών ουσιών σε χρόνο προγενέστερο της πράξης πρέπει να αποδεικνύεται "κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο" από εργαστηριακές εξετάσεις, εκθέσεις, βεβαιώσεις, κλπ. Τι θα πει "κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο"; Σε ποιον απευθύνεται αυτό το αδιαμφισβήτητο; Σε εκείνον που κάνει την εξέταση και βγάζει τη βεβαίωση; Μα αυτός δεν χρειάζεται να πάρει από το νόμο οδηγία ότι πρέπει να το διαπιστώσει κατά τρόπο αδιαμφισβήτητο. 'Η αναφέρεται στον τρόπο διατύπωσης της βεβαίωσης, να μην είναι δηλαδή ασαφής, αλλά αδιαμφισβητήτως να βεβαιώνει ότι απεκτήθη και απεβλήθη η έξη, σύμφωνα με όσα λέει η διάταξη;
'Εχω την εντύπωση ότι εδώ γίνεται μια προσπάθεια με τις λέξεις να καλυφθεί κάποιο αδιέξοδο, στο οποίο έχει περιέλθει ο κύριος Υπουργός στην αρχική καλή του πρόθεση, να κάνει ενδεχομένως μια χειρονομία καλής θελήσεως και μεταχειρίσεως προς τοξικομανείς, αλλά έχει περιπλακεί μέσα στην καλή του πρόθεση και οι αλλεπάλληλες διατυπώσεις όχι μόνο δεν ξεκαθαρίζουν τα πράγματα, αλλά τα καθιστούν ακόμα πιο περίπλοκα και για τη συγκεκριμένη περίπτωση, ακόμα πιο επικίνδυνα.