ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΙΣΤ'-25 ΙΟΥΛΙΟΥ 1997(Ν.2518/1997):Συζήτηση Σ.Ν. Υπ. Δημ.Τάξης"Προϋποθέσεις λειτουργίας ιδιωτικών επιχειρήσεων ασφαλείας"(Κοιν. Εκπρόσωπος)
Στο άρθρο 1 ήθελα να επισημάνω πόσο ευαίσθητο είναι το σημείο β'. Τρόπον τινά παρέχεται η εξουσία σε αυτές τις υπηρεσίες να κάνουν έλεγχο με ειδικά μηχανήματα επιβατών και αποσκευών στους χώρους των αεροδρομίων και λιμένων. 'Ήθελα να ξέρω αν παράλληλα με τον έλεγχο αποσκευών και επιβατών που γίνεται από την αστυνομία του αεροδρομίου, θα υποβάλλονται οι επιβάτες και σε πρόσθετο έλεγχο αυτών των υπηρεσιών. Εδώ θα πρέπει να μπει κάποιος περιορισμός, δηλαδή τι είδους έλεγχος είναι αυτός των επιβατών και αποσκευών που μπορεί να γίνεται στους χώρους των αεροδρομίων και λιμένων.
Το δεύτερο σημείο που θέλω να παρατηρήσω στο άρθρο 1 είναι στην παράγραφο 2. Λέει η παράγραφος 2: "Ως προσωπικό ασφαλείας για την εφαρμογή των διατάξεων του παρόντος νόμου νοείται το προσωπικό, στο οποίο ανατίθεται η άσκηση οποιασδήποτε από τις ως άνω δραστηριότητες". Ανατίθεται από ποιον; Υποτίθεται από την εταιρεία που έχει τη σχετική άδεια. Αυτή η ανάθεση πώς θα γίνεται; Θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να μπει η φράση "ανατίθεται καθ' οιονδήποτε τρόπο", γιατί θα μπορούσε το κράτος να βρεθεί στη θέση να αντιμετωπίσει το επιχείρημα ότι αυτός που παρεξέκλινε και έκανε μία κατάχρηση δεν τελεί σε σχέση εργασίας με την επιχείρηση, δεν έχει υπογράψει σύμβαση. 'Ίσως κάποιος του ανέθεσε προφορικά και κατά παράβαση του καταστατικού της εταιρείας κλπ., κάποιες πρωτοβουλίες.
Θα έλεγα, λοιπόν, ότι εδώ πρέπει να προστεθεί η φράση "ανατίθεται καθ' οιονδήποτε τρόπο" ώστε να καλυφθούν όλες οι περιπτώσεις που ένα όργανο της εταιρείας προβαίνει σε μία καταχρηστική άσκηση αυτών των εξουσιών, ώστε να μην κατοχυρώνεται ο αντίλογος από μέρους της εταιρείας ότι αυτός δεν είναι υπάλληλός μας, δεν έχει υπογράψει καμία σύμβαση, πέρασε απ' έξω κι έφυγε. Δηλαδή, να λαμβάνεται υπόψη και η σιωπηρή ή η άτυπη ανάθεση αυτής της εξουσίας.
'Ένα ερώτημα γενικότερο που έχω είναι -ίσως προκύπτει και δεν το κατάλαβα- αν θα μπορεί και η αστυνομία επισήμως να συμβάλλεται με τέτοιες εταιρείες. Δηλαδή στην αστυνόμευση ενός χώρου, που δεν επαρκεί η αστυνομία, ή διότι απαιτούνται κάποιες εξειδικευμένες τεχνικές που δεν τις διαθέτει η αστυνομία, θα συμβάλλεται η αστυνομία και θα δίνει εντολή και σε τέτοιες νόμιμες -που λειτουργούν με άδεια-εταιρείες;
Ποια μορφή θα έχει αυτή η ανάθεση; Το ερωτώ, διότι μπορεί να παρουσιαστεί αυτό το ενδεχόμενο. Πρέπει, δηλαδή, να ξέρουμε με ποιο τρόπο θα συναλλαγεί το κράτος στην άσκηση κάποιων εξουσιών, που βεβαίως είναι δικές του.
Στο άρθρο 2 δεν μου είναι απολύτως σαφές, γιατί έγινε αλλαγή και διεγράφη το κακούργημα από το εδάφιο δ' της παραγράφου 1. Δηλαδή με αυτή τη διαγραφή της λέξεως κακούργημα, σημαίνει ότι προϋπόθεση για να χορηγηθεί άδεια θα είναι να μην έχει καταδικαστεί ο αιτών για εγκλήματα -όσα απαριθμούνται- σε βαθμό κακουργήματος ή σε βαθμό πλημμελήματος. 'Ετσι, όμως, περιορίζουμε τις προϋποθέσεις σε ορισμένα εγκλήματα και για ορισμένα κακουργήματα τους αφήνουμε έξω. Δηλαδή, αν έχει καταδικαστεί αμετάκλητα για ανθρωποκτονία ή για βαριά σωματική βλάβη -δεν την βλέπω απαριθμούμενη- η οποία είναι κακούργημα, θα μπορεί να πάρει άδεια;[...]
Με την έννοια που το λέτε, πιάνει και τα κακουργήματα και όλα τα άλλα, διότι αυτά είναι βαριά εγκλήματα και λιγότερο από έξι μήνες ποινή δεν θα μπορούσε να επιβληθεί. Δέχομαι την εξήγησή σας.
Στο άρθρο 4, στα σημεία στ' και ζ' έχουμε μία ασάφεια. Λέτε, βέβαια, εν είδει διακήρυξης αρχής ότι αυτά τα άτομα θα πρέπει, όταν ενεργούν, να μη θίγουν τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα των πολιτών. Μήπως θα μπορούσαν να εξειδικευτούν κάπως τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, όπως κατοχυρώνονται από το Σύνταγμα και τους νόμους; Δηλαδή να συμπεριληφθεί πιο εξειδικευμένα αυτό που είπε ο κ. Κουβέλης, ότι το Σύνταγμα περιέχει ορισμένες διασφαλίσεις στην άσκηση ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων και ότι οι νόμοι, ιδίως οι εργατικοί, περιέχουν κάποιες προϋποθέσεις ασκήσεως δικαιωμάτων.
Εάν βάλουμε τη φράση "όπως κατοχυρώνονται από το Σύνταγμα και από τους νόμους", τότε παραπέμπουμε σε κάποιο πλαίσιο εντός του οποίου θα μπορούσαν να εφαρμόσουν το νόμο τα δικαστήρια.[…]
Θα ήθελα να επισημάνω το γεγονός ότι στις προϋποθέσεις χορήγησης της άδειας, δεν περιλαμβάνονται πλέον τα εξ αμελείας εγκλήματα. 'Ετσι δεν είναι; Δηλαδή, εάν έχουμε κάποιον ο οποίος έχει "θερίσει" πέντε - έξι με το αυτοκίνητο ή έχει βάλει φωτιές εξ αμελείας και έχει βέβαια καταδίκες, αυτός θα μπορεί να πάρει άδεια παροχής υπηρεσιών ασφαλείας; Είναι και λίγο οξύμωρο. Δεν ξέρω, ίσως θα έπρεπε να το σκεφθείτε. [...]
Με το άρθρο 8 παράγραφος 1α', επιβάλλεται ποινή φυλάκισης σε εκείνον που "ασκεί δραστηριότητες του άρθρου 1 παράγραφος 1 του παρόντος νόμου, χωρίς την προβλεπόμενη άδεια". Εδώ ποιους εννοούμε; Τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων ή τους διαχειριστές ανώνυμης εταιρείας ή εταιρείας περιορισμένης ευθύνης; Δεν μπορούμε όμως να πούμε, ότι αυτοί ασκούν τις δραστηριότητες. Τις ασκούν κατ' εντολή κάποιοι άλλοι από την εταιρεία. Πρέπει να βρεθεί μία διατύπωση, όπου θα διακινδυνεύουν να υποστούν ποινικές κυρώσεις τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου ή τουλάχιστον ο διευθύνων σύμβουλος, ο οποίος δεν ασκεί ο ίδιος τις δραστηριότητες. Και στο ποινικό δίκαιο είναι δύσκολο να επιβληθεί ποινή, εάν δεν είναι απολύτως συγκεκριμένο το πρόσωπο το οποίο επιχειρεί την προβλεπόμενη αξιόποινη πράξη. 'Ίσως θα μπορούσαμε να το καλύψουμε στο (α.).
Πιστεύω, ότι πρέπει να επιβάλλεται ποινική κύρωση τουλάχιστον στο διευθύνοντα σύμβουλο, εάν όχι σε όλα τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου. Να ασκείται τουλάχιστον δίωξη, εάν δεν επιβάλλεται κύρωση, και στους διαχειριστές. Εάν πούμε "ασκεί ή επιτρέπει να ασκούνται δραστηριότητες του άρθρου 1 χωρίς την προβλεπόμενη άδεια", ίσως έτσι με αυτόν τον τρόπο βάζουμε μέσα τους διοικητές των ανωνύμων εταιρειών.
Η δεύτερη παρατήρηση έχει σχέση με την οριστική άδεια. Πρέπει να υπάρχει δυνατότητα οριστικής αφαίρεσης της αδείας. Θα πρότεινα ένα έως τρεις μήνες να είναι η πρώτη παράβαση, μέχρι τους έξι μήνες να είναι η πρώτη υποτροπή και σε περίπτωση επανειλημμένης τέλεσης, να μπορεί να αφαιρείται οριστικά η άδεια.[…]
Είναι μεγάλο το πρόβλημα, πώς θα τιμωρήσουμε ποινικά τους διοικούντες νομικά πρόσωπα, δεδομένου ότι τα νομικά πρόσωπα δεν έχουν ποινική ευθύνη. Τα άτομα έχουν ποινική ευθύνη. Εάν, λοιπόν, ασκούνται δραστηριότητες από μία ανώνυμη εταιρεία, χωρίς άδεια, ποιος θα τιμωρηθεί; Με τη διατύπωση "ασκεί δραστηριότητες του άρθρου 1, χωρίς άδεια", δεν μπορείτε να πιάσετε, ούτε τον πρόεδρο του διοικητικού συμβουλίου ούτε τα μέλη ούτε το διευθύντα σύμβουλο, γιατί δεν τις ασκούν οι ίδιοι αυτές τις δραστηριότητες. Κάποιοι άλλοι τις ασκούν.
Επομένως, τουλάχιστον βάλτε, όπως σας είπα, "ασκεί ή επιτρέπει να ασκούνται δραστηριότητες του άρθρου 1, χωρίς την προβλεπόμενη άδεια". 'Έτσι πιάνετε τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου.