ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΟΣΤ'-4.2.2004:Συζήτηση Σ.Ν. Υπ. Οικονομίας "Αναπροσαρμογή συντάξεων του δημοσίου και άλλες διατάξεις"
Παίρνω το λόγο να μιλήσω για τη συνταξιοδότηση των δικηγόρων οι οποίοι υπηρετούν στο δημόσιο. Η εισηγήτριά μας παρουσίασε το θέμα.
Εγώ θα ήθελα να αναφερθώ ειδικά στους δικηγόρους που υπηρετούν στο δημόσιο γιατί είχα λάβει το λόγο και μάλιστα με ιδιαίτερη έμφαση, όταν συνεζητείτο ο νόμος του 2002, ο οποίος έδωσε αυτό το πενιχρό δικαίωμα στους δικηγόρους που υπηρετούν σε νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, να παίρνουν κάποια χρονική στιγμή και με κάποιους όρους μια πενιχρή σύνταξη από το δημόσιο.
Ενθυμούμαι πολύ καλά, και θέλω να το καταθέσω στην Αίθουσα με πόση βιαιότητα, θα έλεγα, εμπάθεια και αρνητική πραγματικά διάθεση, ο κύριος Υφυπουργός από τη θέση του απλού Βουλευτού αντιδρούσε στη διάταξη η οποία είχε έλθει, δηλαδή την πολέμησε μέχρις εσχάτων. Και αν δεν παρενέβαινε ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Κακλαμάνης να εξομαλύνει κάπως τη συζήτηση, τελικά η διάταξη δεν θα είχε περάσει.
Τώρα ο τότε Βουλευτής κ. Φαρμάκης κάθεται στο υπουργικό έδρανο και είναι ο αρμόδιος Υφυπουργός. Θέλω να παρακαλέσω ως προς αυτό και ελπίζω να μη μεταφέρει την ίδια αρνητική στάση και εμπάθεια, την οποία είχε εκδηλώσει τότε ως Βουλευτής, και από στο έδρανο του υπευθύνου Υπουργού. Πάντως αυτά που έχει νομοθετήσει εδώ μου δημιουργούν πάρα πολλές αμφιβολίες, διότι εκείνο το πενιχρό που δόθηκε με το ένα χέρι τότε, το παίρνει όλο πίσω.
Ενώ με τον ισχύοντα νόμο όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι άρχισαν να καταβάλουν ασφαλιστικές εισφορές από την 1.1.1993, οι δικηγόροι τώρα υποχρεούνται να ανατρέξουν και στο παρελθόν. Δηλαδή έχουμε μία δυσμενή και άδικη μεταχείριση των δικηγόρων ως προς αυτό το σημείο. Ενώ ο νόμος του 1992 προβλέπει έκπτωση 10% για όλους τους δημοσίους υπαλλήλους, εφόσον καταβάλλουν εφάπαξ τις ασφαλιστικές εισφορές, εδώ η έκπτωση γίνεται 5%. Πάλι υπάρχει μια δυσμενής μεταχείριση, λες και πρόκειται για μία κατηγορία προσώπων, τα οποία δεν έχουν ίσα δικαιώματα με τους άλλους.
Και το χειρότερο –και σ’ αυτό επιμένω, δεν επιμένω τόσο πολύ στα προηγούμενα- είναι πώς θα συμψηφίζουν τις οφειλόμενες ασφαλιστικές εισφορές για να λάβουν αυτήν τη σύνταξη.
Σε όλους τους ασφαλισμένους αυτό γίνεται με παρακράτηση ποσοστού του μισθού ή της σύνταξής τους. Όμως, σ’ αυτό το νομοσχέδιο δεν παρέχεται αυτή η δυνατότητα στους δικηγόρους. Δηλαδή καταδικάζονται, ούτε λίγο ούτε πολύ, δικηγόροι, που έχουν ήδη αποχωρήσει από τις υπηρεσίες τους και είναι προχωρημένης ηλικίας, να περιμένουν τέσσερα χρόνια για να εξαντληθούν οι σαράντα οκτώ δόσεις. Έτσι, ή θα έχουν πεθάνει και θα πάρουν τη σύνταξη οι κληρονόμοι τους ή, εν πάση περιπτώσει, θα τους δοθεί ένα φιλοδώρημα στο τέλος της ζωής τους.
Νομίζω ότι πρέπει –και μπορούμε να βρούμε, αν χρειαστεί, τη σωστή διατύπωση- να βελτιωθεί η διάταξη καθ’ όλα τα σημεία που ανέφερα. Θα πρέπει οι παρακρατήσεις να ρυθμιστούν κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να παρακρατείται το 1/4 του συνολικού ακαθαρίστου ποσού της σύνταξης, ώστε να μπορέσουν σε κάποιο ορατό χρονικό σημείο να πάρουν και αυτοί οι δικηγόροι τη σύνταξη, την οποία, υποτίθεται, ότι τους δίνουμε από το ένα χέρι, αλλά με το άλλο χέρι τους την αφαιρούμε.