ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΟΓ'-29.1.2004:Συζήτηση Σ.Ν. Υπ. Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων "Θέματα κοινωνικής ασφάλισης και άλλες διατάξεις"
Ήθελα να πάρω το λόγο ιδίως, για να μιλήσω για το άρθρο 4 δηλαδή το πρόβλημα της συνταξιοδότησης των διαζευγμένων.
Ήθελα να υπενθυμίσω στη Βουλή -γιατί είμαι από τους αρχαιότερους Βουλευτές σ’ αυτήν την Αίθουσα- ότι η πρώτη πρόταση νόμου που κατετέθη ειδικά για το πρόβλημα αυτό, μετά την ψήφιση του νόμου του 1982 για την ισότητα ανδρών και γυναικών, η οποία είχε ολέθριες συνέπειες για μία κατηγορία γυναικών μεγάλης ηλικίας που έγιναν διαζευγμένες, κατετέθη, αν θυμάμαι καλά, ή το 1984 ή το 1985 από τις τρεις μόνο τότε Βουλευτίνες της Νέας Δημοκρατίας και επανήλθε μία δύο φορές μέχρι και το 1990. Πράγματι κατά την τριετία της Νέας Δημοκρατίας το θέμα δεν λύθηκε και πέρασαν άλλα τόσα χρόνια, για να φθάσουμε είκοσι χρόνια μετά την πρώτη ανακίνηση του θέματος να ψηφίζουμε μια λύση, η οποία είναι σαν να δίνουμε ένα βοήθημα φιλοπτώχου ενοριακού ταμείου. Διότι είναι πραγματικά θλιβερό ύστερα από είκοσι χρόνων προσπάθειες, διαβουλεύσεις, συζητήσεις, σχέδια επί σχεδίων να φθάνουμε σε μία λύση και να την ψηφίζουμε σήμερα, η οποία ελάχιστα προωθεί το θέμα και ελάχιστους ή ελάχιστες από τους διαζευγμένους ικανοποιεί.
Εγώ θα έλεγα ότι θα μπορούσαμε να ζητήσουμε και την απόσυρση, αν αυτό δεν ήταν ακόμα μεγαλύτερη ειρωνεία. Γι’ αυτό και την ψηφίζουμε τη διάταξη, αλλά τουλάχιστον εμείς -και πιστεύω ότι θα το επιβεβαιώσει και ο Κοινοβουλευτικός μας Εκπρόσωπος- ως κυβέρνηση μεθαύριο δεν θα αφήσουμε τη διάταξη έτσι. Δεν μπορούμε να αφήσουμε το κατώτατο όριο σε λιγότερα από 200 ευρώ. Δηλαδή, για να τύχει κανείς αυτού του ευεργετήματος, πρέπει να έχει εισόδημα μέχρι 190 ευρώ, αν δεν κάνω λάθος. Ποιος θα το πάρει, κύριε Πρόεδρε; Είναι σαν να εμπαίζουμε τους πάντες.
Επίσης υπάρχει μια ρύθμιση για λύση του γάμου όχι υπαιτιότητι του αιτούντος για ισχυρό κλονισμό. Αυτά συνέβαιναν με το παλαιότερο δίκαιο, με το δίκαιο που ίσχυε μέχρι το 1982. Και πράγματι μπορεί να υπάρχουν λύσεις γάμου με το παλαιό δίκαιο και να στηρίζονται σε ισχυρό κλονισμό, αλλά με το ισχύον οικογενειακό δίκαιο ο λόγος αυτός έχει περιορισθεί πάρα πολύ. Το να δίνουμε αυτό το δικαίωμα –γιατί πρόκειται περί δικαιώματος- και να το εξαρτούμε από το πώς ελύθη ο γάμος, νομίζω ότι δεν ανταποκρίνεται στα πράγματα και στη ratio, στο λόγο ψηφίσεως αυτής της διάταξης. Επίσης είναι παντελώς ασαφές τι σημαίνει να μην έχει τελεσθεί άλλος γάμος.
Φαντάζομαι να εννοεί να μην είναι ισχυρός ένας άλλος γάμος να μη διατελεί δηλαδή εκείνος ο οποίος παίρνει το προνόμιο αυτό, εν γάμω. Όχι, όμως, να μην έχει τελέσει ποτέ άλλο γάμο.
Αυτές είναι ατέλειες οι οποίες μειώνουν στο ελάχιστο τη χρησιμότητα και τη δικαιοσύνη, θα έλεγα, αυτής της διάταξης. Ας ψηφισθεί μεν για να γίνει το πρώτο βήμα, να σπάσουμε τέλος πάντων αυτό το ταμπού, αλλά από εκεί και πέρα πρέπει γρήγορα η διάταξη να διορθωθεί. Και πιστεύω ότι θα το κάνουμε εμείς.
Μία λέξη θα ήθελα να πω μόνο για το άλλο μείζον θέμα που αφορά τον πόρο του Ταμείου Νομικών.
Κύριε Υπουργέ, πρέπει να ξέρετε ότι αυτό που κάνετε είναι κανονική υπεξαίρεση. Είναι υπεξαίρεση εις βάρος του Ταμείου Νομικών δηλαδή ποσών που ανήκουν κατά κυριότητα στο Ταμείο Νομικών και βρίσκονται στην κατοχή του δημοσίου. Θα πρέπει μάλιστα να γνωρίζετε κιόλας ή μπορεί και να μην το ξέρετε, ότι υπάρχει και εκκρεμής δικογραφία, υπάρχει αναφορά εισαγγελέως από την Εισαγγελία που ζητεί ή ρωτά ή μας αφήνει στη διακριτική μας ευχέρεια να εφαρμόσουμε το νόμο περί ευθύνης Υπουργών εναντίον σας, εναντίον του προκατόχου σας, δεν ξέρω εναντίον ποίου, για υπεξαίρεση εις βάρος του Ταμείου Νομικών. Βέβαια, δεν βρέθηκαν τριάντα Βουλευτές και ούτε νομίζω ότι πρέπει να βρεθούν για να κινήσουν μία τέτοια διαδικασία, γιατί τουλάχιστον δεν μπορούμε να δεχθούμε ότι έχετε την πρόθεση παρανόμου ιδιοποιήσεως. Πάντως, σκεφθείτε ότι τυπικά είναι μία υπεξαίρεση εις βάρος του Ταμείου Νομικών από το κράτος, από το Δημόσιο. Και θα μπορούσε να έχει κινηθεί και αυτή η διαδικασία αφού υπάρχει εκκρεμής αναφορά.
Λύστε, λοιπόν και αυτό το πρόβλημα με τον πρέποντα τρόπο ώστε τουλάχιστον να μη δίνουμε την εικόνα μιας πολιτείας η οποία δεν παίρνει σοβαρά τις υποχρεώσεις της.