ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΡΙΒ΄- 27 ΜΑΡΤΙΟΥ 2008 : "Επί της προτάσεως δυσπιστίας που υπέβαλε το ΠΑΣΟΚ"
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν θα επαναλάβω, βέβαια, τα επιχειρήματα, τα οποία έχουν αναπτυχθεί δια μακρών σε αυτήν την Αίθουσα, ιδίως από τους συναδέλφους της Νέας Δημοκρατίας για την αιτιολογία αυτής της απεγνωσμένης κίνησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ..
Ο Αρχηγός του ΠΑ.ΣΟ.Κ. εκτόξευσε πέντε μηνύματα, τα οποία υποτίθεται ότι εξάγονται από την πρόταση δυσπιστίας, ωστόσο δεν κρύβεται με κανέναν τρόπο ότι είναι μια προσπάθεια φυγής από τα εσωτερικά προβλήματα συνοχής, που έχει το ΠΑ.ΣΟ.Κ., ένα δείγμα έλλειψης προσανατολισμού και βεβαίως είναι και μία έντονη αντίδραση στον παραμερισμό του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που παρατηρείται από τη δυναμική προέλαση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α..
Εκείνο το οποίο με απασχολεί και γι’ αυτό ζήτησα το λόγο απ’ αυτό το Βήμα είναι ένα φαινόμενο που έχει γενικότερη σημασία. Είναι η παρατηρούμενη απαξιωτική στάση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. απέναντι σε θεμελιώδεις θεσμούς του πολιτεύματος, μεταξύ των οποίων εντάσσεται –και θα εξηγήσω γιατί- η παρούσα πρόταση μομφής. Δηλαδή με απασχολεί εντόνως η χρησιμοποίηση θεσμών του πολιτεύματος και ιδιαίτερα συνταγματικών διαδικασιών, κατά τρόπο που δεν τιμά τους θεσμούς, για να μην πω ότι τους ευτελίζει. Βεβαίως, οι θεσμοί είναι στο καθημερινό λεξιλόγιο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και αρέσκεται στο να εμφανίζεται ο προστάτης των θεσμών. Όμως, η πραγματική του συμπεριφορά αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο.
Και ξεκινώ από το βασικό φαινόμενο, που το θεωρώ ως μία κορυφαία εκδήλωση ευτελισμού των θεσμών, δηλαδή τη στάση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. απέναντι στην αναθεώρηση του Συντάγματος. Δεν μετέχει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Και αυτό εκδηλώθηκε στην προηγούμενη Βουλή, όπου όλοι όσοι μετείχαμε σε αυτήν τη διαδικασία, θυμούμαστε ότι έγινε στο τέλος της αναθεωρητικής εργασίας της επιτροπής, εμφανίστηκε ως μία αντίδραση σε διαδικαστικές παρατυπίες, τις οποίες επεκαλέστη το ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά κανείς δεν αμφιβάλλει και όλοι καταλάβαμε τότε, καθώς και το πανελλήνιο, ότι ο πραγματικός λόγος αποχώρησης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. ήταν οι εσωτερικές αντιφάσεις και συγκρούσεις που υπήρχαν, ιδιαιτέρως ως προς το άρθρο 16.
Δηλαδή τι έγινε; Έγινε κάτι χαρακτηριστικό του ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Μία κορυφαία διαδικασία, ένα θεσμό του πολιτεύματος τον χρησιμοποιεί ως διέξοδο για να ξεπεράσει στιγμιαίες ή μόνιμες εσωτερικές συγκρούσεις.
Εν πάση περιπτώσει, αυτό συνέβη στην προηγούμενη Βουλή. Αλλά εκείνο που εκπλήσσει είναι ότι σ’ αυτή την αναθεωρητική διαδικασία επαναλαμβάνεται η ίδια άρνηση συμμετοχής και παρουσιάζεται ως μια εκδήλωση έλλειψης σεβασμού στην παρούσα Βουλή με ποιο πρόσχημα; Έλλειψη εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση. Όμως το είπαμε και το ξαναλέμε, ότι η Κυβέρνηση δεν έχει άμεσο ρόλο και συμμετοχή στην Αναθεώρηση. Η Αναθεώρηση είναι ένα έργο των κομμάτων της Βουλής και των Βουλευτών και με τη στάση αυτή την οποία κρατεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σ’ αυτή τη δεύτερη Βουλή παγιδεύει ιδιαιτέρως τους νέους συναδέλφους, που μετέχουν για πρώτη φορά σ’ αυτή τη Βουλή και ιδιαιτέρως τους συναδέλφους του ΠΑ.ΣΟ.Κ., στους οποίους αρνείται τη συμμετοχή σε μία κορυφαία πολιτειακή διαδικασία.
Πρέπει να σας πω, κύριοι συνάδελφοι, προς πληροφορίαν των Βουλευτών του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ότι προχωρούμε πολύ καλά στην αναθεώρηση. Είμαστε στο τέλος των εργασιών της επιτροπής. Επικρατεί, πραγματικά, πνεύμα συνεργασίας και συναντίληψης, παρά τις βέβαιες διαφορές που υπάρχουν μεταξύ των κομμάτων. Και πρέπει να σας πω ότι όλοι λυπούμαστε ειλικρινά για την απουσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., διότι με τη συμμετοχή του θα ήταν δυνατόν η διαδικασία αυτή να παρουσιαστεί στον ελληνικό λαό σαν μία προσφορά στη στήριξη της Δημοκρατίας και των θεσμών.
Να διατηρήσουμε μια μικρή ελπίδα στο βάθος, μήπως στη συζήτηση στην Ολομέλεια θα υπάρξει δυνατότητα συνεργασίας; Αυτό θα ήταν μία πράξη ευθύνης για το ΠΑ.ΣΟ.Κ., πλήρους ευθύνης, όπως ο κ. Παπανδρέου διαβεβαίωσε ότι έχει το κόμμα του. Αυτά όσον αφορά τη στάση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην αναθεώρηση.
Και έρχομαι στην παρούσα πρόταση μομφής. Κύριοι συνάδελφοι, η πρόταση μομφής δεν είναι ούτε έντονη επερώτηση, δεν είναι απλά μία πράξη ελέγχου και κριτικής της Κυβέρνησης. Είναι μια κορυφαία πράξη αμφισβήτησης της κυβερνητικής ισχύος, που πρέπει να χρησιμοποιείται, κατά το Σύνταγμα και την παράδοση που υπάρχει, σε εξαιρετικές περιστάσεις. Δεν μπορεί να είναι ένα όπλο που χρησιμοποιείται για επιπόλαιους και περιστασιακούς λόγους, πράγμα που αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι το Σύνταγμα θέτει μία προθεσμία εξαμήνου, μέσα στην οποία δεν μπορεί να ξαναχρησιμοποιηθεί αυτό το όπλο.
Και πότε χρησιμοποιείται ή πότε κανονικά θα έπρεπε να καταφεύγει η Αντιπολίτευση -καμιά φορά και η Συμπολίτευση, δεν αποκλείεται αυτό από το Σύνταγμα- προκειμένου να προκηρυχθούν εκλογές; Πότε πρέπει να καταφεύγει η Αντιπολίτευση στην πρόταση μομφής; Φυσικά, όταν διαπιστώνει ότι υπάρχει μια δυσαρμονία μεταξύ της εκπροσώπησης της Πλειοψηφίας της Βουλής και του λαϊκού αισθήματος.
Παλαιότερα, όπως ξέρουμε οι παλαιότεροι, αυτή η δυσαρμονία μπορούσε να λειτουργεί και αλλιώς προκαλώντας τη διάλυση της Βουλής. Ήταν μια προνομία του Προέδρου της Δημοκρατίας, που μπορούσε να διαλύσει τη Βουλή.
Σήμερα δεν υπάρχει αυτό. Ο μόνος τρόπος για να εκφραστεί, εάν υπάρχει δυσαρμονία, είναι να τεθεί θέμα μομφής προς την Κυβέρνηση. Επίσης, μπορεί να τεθεί, εάν υπάρχουν εξαιρετικές συνθήκες που μαρτυρούν ότι η Κυβέρνηση έχει εκφύγει από τη λαϊκή εντολή την οποία έχει λάβει.
Συντρέχει τίποτα τέτοιο στην παρούσα φάση; Η εντολή είναι πρόσφατη, μόλις έξι μηνών, οι δημοσκοπήσεις δίνουν σταθερό προβάδισμα στη Νέα Δημοκρατία και κυρίως, εμφανίζουν μία διαρκώς αυξανόμενη απόκλιση μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΠΑ.ΣΟ.Κ., πράγμα που αποδεικνύει ότι δεν συντρέχει καμία προϋπόθεση για να μπορούσε να τεθεί θέμα μομφής κατά της Κυβέρνησης.
Το αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι τι; Πρώτα απ’ όλα, η σύσφιξη της συνοχής της Νέας Δημοκρατίας. Και να υπήρχε για κάποια σπουδαία μεταρρυθμιστικά βήματα της Νέας Δημοκρατίας κάποια εσωτερική αμφισβήτηση, κάποια διαφορετική άποψη, αυτή εξαφανίζεται με μία πρόταση μομφής. Και αποδεικνύεται κάθε στιγμή ότι η συνοχή της Νέας Δημοκρατίας είναι εξαιρετικά έντονη.
Θα μπορούσε, βέβαια, η πρόταση μομφής να είναι και μία ευκαιρία για το ΠΑ.ΣΟ.Κ. για να προβάλει νέες θέσεις, να συνδυαστεί μαζί με μία έντονη κριτική της Κυβέρνησης, και η ταυτόχρονη προβολή του αντιθέτου προγράμματος.
Ποιο είναι αυτό το πρόγραμμα; Ποιες είναι αυτές οι αντίθετες θέσεις; Δεν τις είδαμε πουθενά. Φαίνεται δε και από το κείμενο της πρότασης μομφής όπου τα δύο τρίτα αφορούν το ασφαλιστικό, για το οποίο μιλούσαμε σε πέντε συνεχείς συνεδριάσεις, αφορούν ορισμένα θέματα του παρελθόντος, θέματα διαφάνειας για τα οποία έχει γίνει εξαντλητική συζήτηση στη Βουλή και θέματα της προηγούμενης κοινοβουλευτικής περιόδου, για τα οποία απεφάνθη ο ελληνικός λαός.
Το συμπέρασμα ποιο είναι, κύριοι συνάδελφοι; Ότι με εξαιρετική ευκολία το ΠΑ.ΣΟ.Κ. -και, θα έλεγα, με ασυγχώρητη ελαφρότητα- ευτελίζει κάποιους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, στους οποίους θα έπρεπε να εκφράζουμε βαθύτατο σεβασμό. Και ταυτόχρονα, με αυτή την πρόταση μομφής, έχασε και μια μεγάλη ευκαιρία. Διότι, αν στην πρόοδο του χρόνου, θα εμφανιζόντουσαν ενδεχομένως θέματα που θα απεδείκνυαν μία αδυναμία της Κυβέρνησης, με τη συνταγματική προθεσμία του εξαμήνου, αυτή την ευκαιρία τη χάνει το ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Βέβαια, δεν είναι μόνο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που τηρεί αυτή τη στάση. Θα μπορούσα να αναφερθώ στη στάση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ο οποίος εμπλέκει αδικαιολόγητα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και ασφαλώς, θα αναφερθούμε, όπως βλέπω, και στο θέμα του δημοψηφίσματος, το οποίο έρχεται.
Γεγονός είναι, πάντως, ένα, κύριοι συνάδελφοι: ότι απ’ όλες τις πτέρυγες έχουμε υποχρέωση να υποστηρίζουμε τους θεσμούς και να κατακρίνουμε, όποτε υπάρχει περίπτωση, οποιαδήποτε συμπεριφορά και κίνηση που τους προσβάλλει.